روستاها ، نیازمند توجه و آینده نگری (موسی عبدالهی)

 

روستاها ، نیازمند توجه و آینده نگری (موسی عبدالهی)

	تقریباً 32 درصد جمعیت کشور ما ساکن روستاها هستند. نقش روستاها در رشد و توسعه یک کشور انکار ناپذیر است. اهمیت توجه به روستاها بعنوان کانون تولید مواد غذایی یک کشور امری آشکار است. استان مازندران با دارا بودن شرایط و بستر مناسب از نظر آب و هوا و زمین های حاصلخیز یکی از قطب های کشاورزی کشور محسوب می شود. اما حدود 15 سال است که به تدریج شالیزارها و باغات کشاورزی آن تخریب می شود و جای خود را به ویلاهای محصور می دهند. سطح زیر کشت برنج و نیز باغات استان  در طی این سالها کاهش محسوسی داشته است. شهر رامسر هم با توجه به جاذبه های طبیعی بالای آن با شدت و حدت  بالاتر نسبت به سایر مناطق در معرض این آسیب واقع شده است. موضوع تخریب باغات و شالیزارها امری قابل انکار نیست. هر چند که در یکی دو سال اخیر از سرعت آن کاسته شده ولی به نطر نمی رسد خطر آن رفع شده باشد علی الخصوص که دیگر کشاورز و باغدار روستایی چون گذشته دل در گرو باغ و زمین کشاورزی که ثمره عمر اوست ندارد  و حاضر است این کار پر رنج و کم سود را به کناری نهد و با پول فروش زمین  باقی عمر خود را خوش باشد تا لااقل یک نسل بعدش امرار معاش کنند . روزی اما دست خداست و هر که دندان دهد نان دهد، نسل های آینده اش خود فکری خواهد کرد حتماً!.               قطعاً ادامه این موضوع و نیز مهاجرت بی رویه از روستاها که  اثر آن نهایتاً آسیب رساندن به کشاورزی و تولید است باعث فقر و بیکاری و مصرف گرایی و مشکلات عدیده شهر نشینی و ... خواهد شد چرا که می توان گفت که اقتصاد مناطق شمالی بی شک بر پایه کشاورزی است و هر عاملی که این مهم را خدشه دار کند در سرنوشت ساکنان آن بطور مستقیم تأثیر خواهد گذارد. بالا رفتن ظاهری شاخص های امکانات رفاهی مانند آب و برق و تلفن و گاز در خیلی از جاها نتوانسته روند مهاجرت بی حساب و کتاب از روستاها را تعدیل کند چرا که با بالا رفتن سطح توقعات و آمدن زرق و برق های جدید دیگر صرفاً اینها مسأله روستاییان نیست.                 اما در این مقوله آشکار که مخصوصاً در شهر ما بسادگی میشود عمق فاجعه را درک کرد و خیلی نیاز به کنکاش و بقولی رصد کردن دقیق ندارد بحثی پیش می آید اینست که مدیران و تصمیم سازان و تصمیم گیرندگان دیار ما چه می کنند و نقششان چیست ؟ چقدر در اینگونه مسایل دقت و نکته بینی و دور اندیشی می کنند؟  کدام نهاد مسئول حمایت از روستاییان و بخش کشاورزی است و چقدر به کمک به کشاورزان در صنعتی کردن و مکانیزه نمودن کشاورزی و دوری از روشهای سنتی و کم بازده فکر می شود؟ آیا پرداختن به مقوله "توسعه گردشگری" مترادف با تخریب زمین ها و باغات کشاورزی است یعنی راه دم دست تر از این وجود نداشته؟ دلیل اقبال کشاورزان به فروش زمینهای کشاورزی چیست و چرا کشاورزی صرفاً دردسر  است و نمی تواند جذاب و پر سود باشد؟ سرمایه گذاری در روستاها آیا با برنامه صورت می گیرد و تولید و اشتغال زایی  فاکتور اصلی سرمایه گذاری است یا نه صرفاً بودجه ها و اعتبارات بصورت نوبتی بین روستاها "توزیع" می شود؟ چرا مسئولان در مصاحبه ها با افتخار فقط از بودجه هایی که جذب شده و هزینه هایی که قرار است انجام شود می گویند اما از برنامه ها کمتر سخنی به میان می آید؟! آیا هیچ بررسی موردی روی روستاها از لحاظ نسبت جمعیتی و برنامه ریزی روی آینده آن روستا و آسیب پذیر بودن از نظر مهاجرت انجام می گیرد ؟ با توجه به روند کنونی تصویر ذهنی مسئولان از سرنوشت کشاورزی و باغات و مزارع شهرستان در 20 سال بعد چیست؟ هیچ دوراندیشی و دید از بالا روی مسایل وجود دارد؟......................................................................................................                غرض این نوشته یک تلنگر و یادآوری است چرا که اگر این موضوعات برای مسئولان  دغدغه نشود و اهمیت آن لمس نگردد و به عنوان یک انقباض ذهنی هر روز در گوشه ذهنشان مرور نکنند و و اگر در رخوت و انجماد همه چیز خوب پنداشته شود، هیچ حرکت و جنبشی پدید نمی آید،  زیرا نیاز و میل به توسعه و رفاه و پیشرفت است که سر منشأ همه تحولات و دیگرگونی هاست.