شهرداری رامسر روزانه چند تن زباله در جنگل دفن می‌کند

 شهرداری رامسر روزانه چند تن زباله در جنگل دفن می‌کند

دبیر کمیته‌ی طبیعت‌گردی انجمن صنفی دفاتر خدمات مسافرتی ایران گفت: سازمان حفاظت از محیط زیست فقط مجوز بازدید از مناطق حفاظت‌شده را صادر می‌کند و دیگر روی گردشگرانی که به این مناطق وارد می‌شوند، کنترلی ندارد.

رضا چهکنوئی در گفت‌وگو با خبرنگار بخش گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با یادآوری این نکته که طبیعت‌گردی در ایران بحث جدیدی است، اما در واقع پیشینه‌ی آن در جهان به حدود 150 تا 200 سال پیش بازمی‌گردد، ادامه داد: تاریخ طبیعت‌گردی در کشور ما با توجه به فرهنگ موجود که سیزدهمین روز ماه فروردین به نام طبیعت نام‌گذاری شده است، شاید خیلی کهن‌تر باشد؛ اما آنچه امروز در مناطق طبیعی کشور اتفاق می‌افتد، ناهنجار و اسف‌بار است و این مناطق توسط مردمی که آموزش ندیده‌اند و حتا همکاران ما در آژانس‌ها که تخصصی کار نمی‌کنند، تخریب شده‌اند.

وی به وضعیت تنگه‌ی واشی در استان تهران اشاره کرد و گفت: اصلا درباره‌ی وضعیت این تنگه با توجه به آلودگی‌هایی که وجود دارد، نمی‌توان صحبت کرد. اگر برای بازسازی آن هزینه شود، در خوشبینانه‌ترین حالت 20 سال طول می‌کشد تا این منطقه به وضعیت نخستین بازگردد، چون مدتی که برای بازسازی و بازگشت به حالت نخستین صرف می‌شود، خیلی بیشتر از سرعت تخریب است.

این فعال طبیعت‌گردی با بیان این‌که آموزش، پایه‌ی هر کاری است، اظهار کرد: بسیاری از شرکت‌ها و مؤسسه‌های گردشگری فقط به‌صرف این‌که فردی چندبار به طبیعت سفر کرده است، با حضورش تورهای طبیعت را برگزار می‌کنند. سازمان‌های دولتی مرتبط با این حوزه‌ی گردشگری نیز با وجود تعاریفی که از طبیعت‌گردی دارند، در کنترل خیلی توانمند‌ نیستند، چون نیروی انسانی، بودجه‌ی کافی و واحد آموزشی مناسبی ندارند.

وی بیان کرد: متأسفانه وقتی به جنگل‌های عباس‌آباد وارد می‌شوید با انبوه زباله، کلبه‌ها و قهوه‌خانه‌های متعددی که هیچ استانداردی از نظر ساخت ندارند، مواجه می‌شوید. در این منطقه هیچ مأمور محیط زیستی وجود ندارد که از اقدامات نابه‌هنجار جلوگیری کند.

این مدرس طبیعت‌گردی با اشاره به وضعیت جنگل «اشکته‌چال» در رامسر، گفت: اشکته‌چال از مرغوب‌ترین جنگل‌های ایران است؛ ولی متأسفانه شهرداری رامسر هر روز چند تن زباله و مواد زاید شهری را داخل این جنگل زیبا دفن می‌کند و تمام شیرابه‌ی این زباله‌ها به آب منطقه وارد می‌شود و گیاهان این منطقه را خشک می‌کند. قطعا به این حرکت اعتراض‌هایی شده‌اند، اما مسایل رعایت نمی‌شوند و ما به‌دست خود طبیعت را نابود می‌کنیم.

عضو انجمن صنفی دفاتر خدمات مسافرتی ایران ادامه داد: هفته‌ی گذشته، در نشستی با معاون گردشگری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری که درباره‌ی روستاهای هدف گردشگری صحبت می‌کردیم، تأکید کردیم که بهتر است، این روستاهای بکر و زیبا را معرفی نکنیم و همان روستاهای معرفی‌شده مانند ابیانه، ماسوله و ... را حفظ کنیم. اکنون بناهای این روستاها با استفاده از مصالح ساختمانی غیرمتناسب با طبیعت و شرایط آن منطقه تغییر کرده و حالت سنتی خود را دیگر از دست داده‌اند.

وی افزود: اکنون درهای فلزی جایگزین درها و پنجره‌های چوبی در روستای ماسوله شده‌اند. روستای جواهرده نیز با ورود تعداد بسیار زیادی وسایل نقلیه مواجه است. در این روستا هتل و ویلاهای بسیاری ساخته شده‌اند. اگرچه ایجاد امکانات اقامتی در منطقه‌ای طبیعی برای جذب گردشگر لازم است، اما این هتل در خارج از روستا می‌تواند ایجاد شود تا دست کم به فضای بکر آن صدمه نزند.

چهکنوئی درباره‌ی وضعیت مناطق حفاظت‌شده، توضیح داد: تا حدی که از کار سازمان حفاظت از محیط زیست اطلاع دارم، این سازمان روی پارک‌های ملی و مناطق تحت حفاظت خود کنترل دارد. این سازمان تمام جاده‌ی چالوس را نمی‌تواند کنترل کند تا مشخص شود، چه کسی زباله می‌ریزد یا چه قهوه‌خانه‌ای ساخته می‌شود، بلکه در این مقطع، موضوع کنترل سیستم بیشتر مطرح است. بنابراین چند سازمان مرتبط باید با یکدیگر نظامی را ایجاد کنند تا از تخریب‌ بی‌رویه و سریع طبیعت‌ جلوگیری شود و در این شرایط از مردم محلی می‌توان استفاده کرد.

وی بیان کرد: برای نمونه، شایسته است که مردم محلی در جاده‌ی جنگلی عباس‌آباد از درآمد گردشگری بهر‌ه‌مند شوند. این حق مردم بومی منطقه است و باید سازمان‌های متولی در این‌باره اقدام کنند. نخست منافع افراد محلی و این‌که چگونه از حضور گردشگر می‌توانند استفاده کنند، باید تعریف شود و اگر قرار است اقامتگاه یا رستورانی ایجاد شود، مکان و فضای آن‌را مشخص و توانایی منطقه را برای ارایه‌ی امکانات و تسهیلات مطرح کنند تا کاری اصولی و متناسب با شرایط محیط انجام شود، نه این‌که با نصب چند تیر چوبی و کشیدن نایلون روی آن و چند تخت چوبی، گلیم و سماور رستوران ایجاد کنند و این کار کاملا غیربهداشتی است.

دبیر کمیته‌ی طبیعت‌گردی در انجمن صنفی دفاتر خدمات مسافرتی ایران پیشنهاد کرد: سازمان‌های متولی باید کمیته‌ی مشترکی را تشکیل دهند تا روی ساخت‌وسازهای بخش گردشگری نظارت کنند تا بدون اجازه و نظارت این کمیته، ساخت‌وسازی صورت نگیرد.

این فعال طبیعت‌گردی اظهار داشت: حدود 25 تا 30‌ سال پیش، منطقه‌ی «رودبارک» کلاردشت، جاده‌ای خاکی داشت؛ اما اکنون در این منطقه ویلاهای چند طبقه‌ی بسیاری ساخته شده‌اند و در کنار این ویلاهای مجلل، کوهی از زباله وجود دارد. آیا فرهنگ ویلانشینی این است که مشاهده می‌کنیم، چرا تلاش داریم فضای ساختمانی تهران را به مناطق طبیعی کشور منتقل کنیم؟! این اقدامات به‌دلیل نبود نظارت عوامل محلی مانند بخشداری، شهرداری و محیط زیست صورت می‌گیرند. تمام این بخش‌ها اجازه داده‌اند که در مناطق طبیعی بی‌رویه ساختمان‌سازی شود، این فعالیت‌ها روی گردشگری تأثیر‌گذارند. روزی کلاردشت مقصد تورهای گردشگری بود؛ اما فکر می‌کنم با این شرایط حدود چهار تا پنج سال دیگر این منطقه اصلا ارزش گردشگری نداشته باشد.

او در ادامه‌ درباره‌ی وضعیت تورهای طبیعت در مناطق حفاظت‌شده‌، گفت: سازمان حفاظت از محیط زیست فقط برای بازدید از این مناطق مجوز صادر می‌کند و وقتی گروه به منطقه‌ای گسترده مانند پارک ملی کویر وارد می‌شود، دیگر کنترلی روی آن‌ها ندارد و امکان وقوع هر اتفاقی که به محیط زیست آن منطقه صدمه می‌زند، مانند ورود ماشین گردشگران به خارج از جاده‌های مشخص‌شده، ریختن زباله، برداشت گیاهان و شکار گونه‌های جانوری وجود دارد و طبیعت خیلی آسان با حضور ما خسارت می‌بیند.

وی تأکید کرد: سازمان حفاظت از محیط زیست در این مناطق حفاظت‌شده راهنما می‌تواند تعیین کند و حتا هزینه‌ی آن‌را از گردشگران بگیرد. این اتفاق در تمام دنیا رخ می‌دهد، برای نمونه در پارک بین‌المللی کلیمانجارو تمام مسیرهای عبوری گردشگران مشخص‌اند و در ورود بروشورهای اطلاع‌رسانی به مراجعه‌کنندگان داده می‌شوند و اگر کوچک‌ترین خطایی صورت گیرد، محافظان منطقه بلافاصله متوجه می‌شوند. درحالی‌که ما در کشور این نظام را نداریم و قطعا گردشگرانی که به این مناطق وارد می‌شوند، لذت لازم را نمی‌برند.

چهکنوئی با اشاره به فعالیت‌های کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی، بیان کرد: تشکیل این کمیته‌ و فعالیت‌هایی که انجام می‌دهد در واقع، آغاز کار است و قطعا این کارها ضرورت دارند؛ اما سازمان‌هایی مانند میراث فرهنگی و گردشگری و حفاظت از محیط زیست نیز باید موضوع طبیعت‌گردی را جدی بگیرند و به کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی کمک کنند تا به هدف اصلی سریع‌تر دست یابیم.

این فعال طبیعت‌گردی یادآور شد: وجود کمیته‌ی ملی طبیعت‌گردی لازم است، چون در تفهیم و آگاه‌سازی سازمان‌های دولتی می‌تواند مؤثر باشد و برای تعامل با این سازمان‌ها راهکار مناسبی بیابد و اعمال کند تا آن‌ها نیز تدابیری برای کاهش خسارت‌های وارده به طبیعت بیندیشند. کمیته‌ی‌ ملی طبیعت‌گردی در کنار این اقدامات به فعالیت‌های آموزش عمومی می‌تواند بپردازد.

چهکنوئی ادامه داد: از رسانه‌ی ملی تبلیغات آموزشی متعددی پخش می‌شود؛ ولی متأسفانه درباره‌ی طبیعت‌گردی، چگونگی حفاظت و برخورد با آن و تبیین جایگاه سفر، تاکنون اقدامی نشده، درحالی‌که این تبلیغات بسیار مؤثر است.

به گفته‌ی او، محافظت از طبیعت باید در باور ما قرار گیرد تا زمانی که به مناطق طبیعی وارد می‌شویم، از ریختن کوچک‌ترین زباله خودداری کنیم. زمانی به این سطح می‌رسیم که فرزندان ما این آموزش‌ها را فراگرفته باشند.

وی با بیان این‌که وزارت آموزش و پرورش باید در زمینه‌ی آموزش به فرزندان برای حفاظت از طبیعت و چگونگی سفر اقدام کند، گفت: بهترین زمان برای این آموزش‌ها، دوره‌ی تحصیل فرزندان است، درحالی‌که هیچ کتابی در این زمینه وجود ندارد. البته گروه متخصصی این‌ کتاب‌ها را براساس مقطع سنی دانش‌آموزان می‌توانند تهیه کنند تا با این‌ کار در میان نسل آینده فردی نباشد که بگوید به من نگفته‌اند، چمن را نباید پاکوب کرد یا زباله ریخت. در کشورهای پیشرفته هیچ فردی روی چمن راه نمی‌رود یا ظرف داغ غذای خود را روی چمن نمی‌گذارد.

دبیر کمیته‌ی تورهای داخلی انجمن صنفی دفاتر خدمات مسافرتی ایران اظهار کرد: لاله‌های واژگون عمر بسیاری کوتاهی دارند و در زمان رویش این گل، مردم به دشت لاله‌های واژگون هجوم می‌آورند و این‌ گل‌ها را خیلی راحت می‌چینند. مردم آموزش ندیده‌اند و کسی هم نیست که از این گونه‌های نادر درست محافظت کند. این درحالی است که گردشگران خارجی علاقه‌مند به طبیعت از آنچه برای ما نیز جذاب است مانند گل‌ها، عکس تهیه می‌کنند تا برای مدت طولانی این جذابیت را داشته باشند و آن گونه‌ی گیاهی‌ نیز در منطقه‌ حفظ شود.

به گفته‌ی او، بخشی از این فعالیت‌های آموزشی به راهنمای تور و تورگردان مربوط می‌شود تا گردشگران را به‌درستی هدایت کنند و مناطق طبیعی نیز برای ادامه‌ی فعالیت‌های گردشگری باقی بمانند. اگر اصول طبیعت را رعایت نکنیم، این مناطق برای گردشگری دیگر قابل استفاده نخواهند بود.

چهکنوئی افزود: طبیعت‌گردی در واقع همان گردشگری پایدار است؛ اما با این روند برخورد انسان‌ها با طبیعت، اگر کارخانه‌ی شیمیایی در جنگلی ایجاد شود، کم‌تر از ما به آن محیط آسیب می‌رساند.