چای، صنعت سوخته شمال

چایکاران و کارشناسان:

چای، صنعت سوخته شمال به حمایت نیاز دارد

 

کارشناسان از چای به عنوان صنعت سوخته نام می‌برند و تاکید دارند برای رونق این صنعت باید حمایت و راهکارهای اصولی اتخاذ شود.

به اعتقاد شماری از چایکاران و کارشناسان غرب مازندران، رونق صنعت چای کشور و رفع چالش‌های فراروی این صنعت ، امری ممکن ولی نیازمند اصلاح و بازسازی ساختارها و پیگیری لازم در راستای منافع ملی است.

آنان در گفت و گو با ایرنا تاکید کردند: برای این که‌صنعت چای به صرفه‌و اقتصادی شود، اختصاص وام، قیمت‌گذاری مناسب، محدودیت جدی واردات، اصلاح باغات و قرار گرفتن چای در سبد خانوار امری ضروری است.

به باور این عده شرایط جوی نامناسب، واقع شدن باغات چای در مناطق شیبدار، قدمت زیاد باغات چای و بی‌توجهی به بسته‌بندی از دیگر چالش‌های صنعت چای است که باید رفع شود.

خرید تضمینی، قیمت‌گذاری مناسب، اصلاح باغات، بهره‌گیری از روشهای تولید صنعتی، تدوین برنامه مطالعه صادرات و نظارت دقیق بر فرایند تخمیر از جمله راهبردهای رونق صنعت چاش کشور اعلام شد.

آیا مشکل اصلی چای ایرانی به باغ‌های چای باز می‌گردد، سرنوشت این محصول که محور اقتصاد چایکاران شمالی است، چه می‌شود؟ و سرنوشت چایکار که از دل مرغوبترین زمین‌های کشاورزی، معاش خود را تامین می‌کند، چه می‌شود؟ برآیند بررسی‌ها نشان داد که چالش‌های فراروی صنعت چای موجب شد تا بخشی از اراضی چایکاری در استانهای گیلان و مازندران تغییرکاربری داده شود.

از مجموع ‪ ۳۴‬هزار هکتار باغات چای شمال، چهار هزار هکتار در مناطق تنکابن و رامسر واقع در غرب مازندران وجود دارد.

یک چایکار تنکابنی به ایرنا گفت : فعالیت در زمینه چایکاری دیگر به صرفه نیست از اینرو برخی از چایکاران منطقه دست از فعالیت در این عرصه کشیدند.

"علیرضا خلعتبری" افزود : اگر چایکاران حمایت نشوند طی چند سال آینده از صنعت چای جز اسمی باقی نخواهد ماند.

وی اظهار داشت: هزینه چایکاری بسیار زیاد است و دولت حمایت لازم را از این بخش ندارد.

وی خاطرنشان کرد: دستمزد هر کارگر برای برداشت چای روزانه ‪ ۱۵۰‬هزار ریال است و نهاده‌های مورد نیاز نیز چند برابر قیمت‌شان افزایش یافته‌است.

به گفته این چایکار کارخانه چای نیز در هنگام خرید ‪ ۱۰‬درصد از مقدار چای عرضه شده را کسر می‌کند و فشار مضاعفی بر تولیدکننده است.

وی یادآور شد : بسیاری از باغ‌های چای منطقه فرسوده و عمر بوته‌های آن بیش از ‪ ۷۰‬سال است که باید جایگزین و اصلاح شود.

خلعتبری تصریح کرد : نبود ارتباط بین کشاورز و بازار از دیگر مشکلات است و اکنون این محصول به روشهای مختلف و با دخالت واسطه‌ها از دست کشاورز خارج می‌شود.

وی بیان داشت : تولید محصول چای زحمت زیادی دارد و هر سال باید چند بار آن را وجین و هرس کرد و در حالی که نرخ خرید آن کم است.

چایکار دیگری نیز گفت: هزینه نگهداری باغات چای از هزینه برداشت محصول بیشتر است و هر هکتار، به چند میلیون ریال اعتبار در سال نیاز دارد.

"موسی نهررودی" در گفت و گو با ایرنا گفت : سالهاست مشکلات خود را به شیوه‌های مختلف بیان کردیم هر سال وضعیت چایکاری منطقه بدتر می‌شود.

وی بیان داشت : استقبال برای فعالیت در زمینه تولید چای کمتر شده و باغات زیادی مخروبه شده‌اند.

به گفته او دولت به ازای نگهداری و مرمت هر هکتار باغ چای یک میلیون و ‪ ۶۰۰‬هزار ریال وام می‌دهد که پاسخگوی نیازها نیست.

نهررودی ادامه داد: چای کشور متولی خاصی ندارد از اینرو سازمان چای باید تشکیل شود تا حافظ منافع تولیدکننده و مصرف‌کننده شود.

وی به بیماری "نماتود" یکی از آفات نابودکننده باغات چای اشاره کرد و گفت : میزان کود و نهاده‌های کشاورزی که ارایه می‌شود، ناچیز است.

این چایکار بیان داشت: شرایط خرید تضمینی باید به گونه‌ای باشد که چایکار رغبت به فعالیت داشته باشد.

به گفته او قیمت تضمینی چای درجه یک و دو در سال جاری به ترتیب سه هزار و ‪ ۶۵۰‬ریال و دو هزار و ‪ ۱۴۰‬ریال تعیین شد.

نهررودی یادآور شد: در منطقه شعیب محله تنکابن کارخانه چای وجود ندارد و باید محصول را برای فروش به کارخانه‌های اطراف تحویل دهیم.

چایکاری دیگری از رامسر گفت: بیشتر چایکاران دارای باغات کوچک و کمتر از یک هکتار اراضی دارند که درآمد حاصله، پاسخگوی نیارهایشان نیست.

"حاج‌علی احمدی " ادامه داد : چای ابرانی باید در سبد خانوار قرارگیرد و به فعالان این حوزه هر سال مبلغی به عنوان مساعده بدون سود ارایه شود.

وی از واردات بی‌رویه چای به کشور انتقاد کرد و افزود : این واردات بر تولید ملی، بیشتر آسیب وارد می‌کند.

وی خاطرنشان کرد : چایکاران زیادی در منطقه هستند ولی هیچ تشکلی برای ساماندهی آنها وجود ندارد.

به گفته احمدی امروز شاهد تبلیغات گسترده چای صد درصد خارجی در صدا و سیما هستیم که این امر بر تولید داخلی لطمه می‌زند.

وی ادامه داد : نظارت کارشناسانه بر فرایند خشک کردن بوته‌هاو تبدیل برگ سبز به چای و بسته‌بندی این محصول ضروری است.

یک کارشناس کشاورزی در تنکابن به ایرنا گفت : ‪ ۸۵‬درصد اراضی چای منطقه بر روی تپه‌ها و ارتفاعات با شیب بیش از ‪ ۳۰‬درصد قرار دارد که در معرض فرسایش خاک است.

"محمد جعفرنژاد" گفت : عمر مفید باغات چای منطقه به پایان رسیده و بهره اقتصادی لازم ندارد.

وی با بیان اینکه عمر مفید درصد بالایی از باغات چای منطقه بیش از ‪۷۰‬ سال است، اظهار داشت : این باغات، بوته‌هایی با عمر حدود ‪ ۱۰۰‬سال دارند.

وی خاطرنشان کرد : نرخ خرید تضمینی چای با تورم متناسب نیست و تغییر و بازنگری در این قیمت در سالهای آینده، ضروری است.

به گفته جعفرنژاد باید از روشهای جدید برای تولید نگهداری و بسته‌بندی چای استفاده شود و برگزاری کلاسهای آموزشی در این زمینه نیاز است.

وی ادامه داد : مصرف چای در ایران جایگاه مهم و پر سابقه‌ای دارد که این پتانسیل خوبی برای رونق این محصول به شمار می‌آید.

مسوول اداره تعاون روستایی تنکابن در گفت و گو با ایرنا گفت : در سال جاری بیش از ‪ ۸۰۰‬کیلوگرم برگ سبز درجه یک چای و بیش از سه میلیون تن برگ سبز چای درجه دو از چایکاران منطقه خریداری شد.

"علی عبدالله‌پور" افزود: هفت کارخانه چای و یک هزار و ‪ ۷۳۵‬چایکار دارای دفترچه در این منطقه فعالیت دارند.

شهرستان تنکابن یکهزار و ‪ ۲۵۰‬هکتار باغات چای دارد.

نماینده مردم تنکابن و رامسر در مجلس شورای اسلامی گفت : واردات بی‌قاعده و خارج از ضوابط چای از بزرگترین مشکلات چای است.

"جعفرقلی راهب " افزود: سالانه حدود ‪ ۲۰۰‬هزار تن برگ چای درکشور تولید می‌شود و از اینرو باید جلوی واردات چای گرفته شود.

وی بر لزوم افزایش قیمت چای تاکید کرد و گفت : حداقل قیمت برای چای درجه یک و دو با ترتیب چهارهزار و ‪ ۷۰۰‬و سه هزار و ‪ ۵۰‬ریال مناسب است.

به گفته راهب چایکاران حداقل به ‪ ۴۰۰‬کیلوگرم کودشیمیایی به ازای هر هکتار نیاز دارند در حالی که به سختی می‌توانند ‪ ۲۰۰‬کیلوگرم کود شیمیایی از جهاد کشاورزی دریافت کنند.

وی پیشنهاد داد: وزارت جهاد کشاورزی باید مسایل فنی صنعت چای را مانند برنج و چغندرقند به وزارت بازرگانی واگذار کند تا تنظیم بازار به شکل شایسته‌ای صورت گیرد.

‪ ۵۶‬هزار چایکار در کشور به کشت و تولید چای فعالیت دارند.